Afgelopen zomer stelde Jaap van Zweden ons in het tv-programma Zomergasten voor aan deze uitzonderlijke Japanse basisschoolleraar, Toshiro Kanamori. Kinderen met zo’n wegwijzer halen het beste in zichzelf naar boven. Iedereen profiteert daarvan. Door Kanamori’s leiderschap worden wij getrakteerd op talloze manifestaties van de prachtige, innerlijke schoonheid van kinderen. De kinderen op hun beurt leren spelend zien wat ze waard zijn.
Leiderschap in dit fragment is dat Kanamori zijn redeneringsfout aan al zijn pupillen erkent en Yo prijst om zijn briljante betoog. Van even groot belang is de handeling onmiddelijk daarna: precies als Yo de show dreigt te stelen is daar de aai over de bol die ook het duwtje terug op de stoel is. Zonder de magie te verbreken of er de aandacht op te vestigen wijst hij Yo, letterlijk, zijn plaats. Zodat de verhoudingen helder blijven. De rol van deze leraar is dezelfde als die van een goede regisseur. Een regisseur die weet dat de film beter wordt als acteurs merken dat ze iets toe kunnen voegen, maar ook voldoet aan de verwachting van acteurs dat de regisseur de regie voert.
Als ooit blijkt dat de nano-seconde van twijfel aan de integriteit van deze man gegrond is, breekt mijn hart. Halverwege deel twee, als hij een van zijn leerlingen troost die vertelt over hoe ze als klein kind geplaagd is, zit Kanamori me-er-te-dicht-op.
Bekijk alle delen van de documentaire Children full of life (2003, regisseur: Noboru Kaetsu) hier.