Abe

Vandaag reden Denis en ik langs onze oude huizen en ateliers in Utrecht. Op de Vlampijpstraat, waar ik mijn eerste atelier had, vielen we toevallig met onze neus in de boter: Open Ateliers. Het werk van Roos van der Heiden maakte indruk op me. Kleine, verhalende objecten. Voorwerpen die niks met elkaar te maken hebben krijgen op een plankje en zorgvuldig verbonden door ijzerdraad verband.

Het is 1494, je bent monnik, je heet Stephan en je schetst wat in je musterbuch. Vijf eeuwen later staat je schetsboek op internet. De website The Public Domain Review staat vol werk dat door verjaring voor altijd publiek bezit is. Stephan’s hele schetsboek staat hier (uitvergroten, downloaden, er een ansichtkaart van maken: kan allemaal).

‘Bloedstollend mooi’ vond Tijl Beckand dit optreden van Anneke van Giersbergen in zijn programma over klassieke muziek, De Tiende van Tijl. Sinds haar optreden bij DWDD hou ik Anneke van Giersbergen een beetje in de gaten. Ik vind vooral de helderheid van haar stem mooi. En haar accent charmeert me op dezelfde manier als dat van de zanger van dat bandje uit Breda, Abel.

Je ziet dat ze na het zingen nog helemaal moet ontladen.

Ze zingt “When I am laid in earth”, een aria uit de opera Dido and Aeneas van Henry Purcell (componist-17e eeuw).

Tekst:
When I am laid, am laid in earth, May my wrongs create
No trouble, no trouble in thy breast;
Remember me, remember me, but ah! forget my fate.
Remember me, but ah! forget my fate.

“Wanneer we een gebouw als mooi omschrijven […], zijn we op een materiële verwezenlijking gestuit van wat we zoal onder een goed leven verstaan.”

Alain de Botton in: De Architectuur van het Geluk

Schrijver en filosoof Alain de Botton startte een project waardoor iedereen een week of weekend kan leven in een modern, door architecten ontworpen huis. Het heet Living Architecture – Holidays in Modern Architecture.

Drie huizen zijn af:

1. The Balancing Barn in Suffolk
Dit huis is ontworpen door het Nederlandse architectenbureau MVRDV. Je kan er met z’n achten in.

Wat kost het? Ik kom op 600 euro per persoon voor een week. Dan ga ik uit van acht mensen in twee auto’s, een retour Hoek van Holland-Harwich met Stena Line, benzine en boodschappen. Vergelijkbaar met wat je kwijt bent aan een week skiën in Val Thorens.Vanaf Harwich ligt het huis 100 kilometer noordwaarts langs de kust.

Ik zou een zespersoonshuis praktischer vinden. De andere twee huizen zijn jammer genoeg ook erg groot:

2. The Shingle House
Dit mooie, door een Schots bureau ontworpen huis staat in Romney Marsh, niet ver van een andere boot- (en tunnel-)verbinding, Calais-Dover. Dat zal wel niet toevallig zijn. Het is ook geschikt voor acht personen.

Het gebouwtje aan de linkerkant stond er al. Het deed vroeger dienst als visrokerij en heeft alleen een nieuwe jas gekregen. Op de website staat dat de omgeving “poëtisch” is. Een typering die me doet denken aan een makelaarsbord in de Schilderswijk waarop stond: “Voor een mooi huis in een levendige omgeving”. Levendig, poëtisch. Zoals ik het op de foto’s zie, staat het poëtische voor industriële verlatenheid.

3. The Dune House
Ook een prachtig huis, dit keer één voor negen personen. Het staat net als de Balancing Barn in Suffolk, 100 meter van de kustlijn.

Aan drie huizen wordt momenteel gewerkt. Vanaf januari 2012 kan je terecht in A Room for Londen:

Over poëtisch gesproken. Te boeken vanaf aanstaande donderdag, de prijs staat nog niet op de site.

Muziek luisteren met je ogen. Ik vind het prachtig. Grafisch, maar vooral het merken hoe je concentratie voor de muziek erdoor groeit.

De graphics zijn gemaakt met de Music Animation Machine. Op het You Tube-kanaal van Stephen Anthony Malinowski, muzikant en uitvinder van de Music Animation Machine, vind je meer dan 100 voorbeelden.

Blijkbaar kan je ook variëren met de weergave van de graphics. Hieronder een mooie pastelkleurige visualisatie.

Kijk hoe een grafische weergave bijdraagt aan de informatie over een klassiek stuk muziek:

Op You Tube staat ook een documentaire van een half uur over het ontstaan en de werking van de Music Animation Machine. Je vindt hem hier.

Wat een goed en simpel idee van Sander Plug.

Ding waar geen speld tussen te krijgen is. Geen symboliek, geen diepere betekenis. Makkelijk te maken. En toch kan ik er lang naar kijken. Waarom dan?

Op deze plek maakt Tom Sachs zijn werk. Ik heb geen studie van de man gemaakt, de meeste dingen (kunstwerken?) die hij maakt, boeien me op het eerste gezicht niet. Maar zijn obsessief compulsief in mekaar gefrunnikte opbergblokken en gereedschapswanden vind ik ongeveer net zo mooi als de Okapi-tekening hierboven.

Ramsey Nasr, ik bewonder zijn woede. Zijn noodzaak en talent om verontwaardiging mede te delen. Als gedicht of als artikel of in een gesprek. De vorm maakt niet uit. Hij zegt: “Dit gebeurt. Hier!” Kijk hier naar het interview over Mahler, over poëzie en Wilders en meer door NRC, gehouden in zijn toenmalige huis in Antwerpen.

Ook woede bij Pauw en Witteman. Aan tafel reageert Ramsey op de golf nieuwsberichten over het wereldwijde seksueel misbruik van kinderen binnen de Katholieke kerk. Met gedicht:

In Mi have a droom laat hij een Rasrotterdammer uit 2059 in het plat Rotterdams van 2059, kankeren op buitenlanders en verlangen naar vroeger. De kankeraar “spreekt” zichzelf letterlijk tegen. Want de taal om “wij” en “zij” in te zeggen, is de taal die door zijn onthullende, voortdurende verandering ontkracht dat “de” Nederlander bestaat.

Het Vlaamse lied waaruit Nasr in het NRC-interview een stuk zingt, Stalen Boor van Wannes van de Velde, is hier helemaal te horen.

Afgelopen zomer stelde Jaap van Zweden ons in het tv-programma Zomergasten voor aan deze uitzonderlijke Japanse basisschoolleraar, Toshiro Kanamori. Kinderen met zo’n wegwijzer halen het beste in zichzelf naar boven. Iedereen profiteert daarvan. Door Kanamori’s leiderschap worden wij getrakteerd op talloze manifestaties van de prachtige, innerlijke schoonheid van kinderen. De kinderen op hun beurt leren spelend zien wat ze waard zijn.

Leiderschap in dit fragment is dat Kanamori zijn redeneringsfout aan al zijn pupillen erkent en Yo prijst om zijn briljante betoog. Van even groot belang is de handeling onmiddelijk daarna: precies als Yo de show dreigt te stelen is daar de aai over de bol die ook het duwtje terug op de stoel is. Zonder de magie te verbreken of er de aandacht op te vestigen wijst hij Yo, letterlijk, zijn plaats. Zodat de verhoudingen helder blijven. De rol van deze leraar is dezelfde als die van een goede regisseur. Een regisseur die weet dat de film beter wordt als acteurs merken dat ze iets toe kunnen voegen, maar ook voldoet aan de verwachting van acteurs dat de regisseur de regie voert.

Als ooit blijkt dat de nano-seconde van twijfel aan de integriteit van deze man gegrond is, breekt mijn hart. Halverwege deel twee, als hij een van zijn leerlingen troost die vertelt over hoe ze als klein kind geplaagd is, zit Kanamori me-er-te-dicht-op.

Bekijk alle delen van de documentaire Children full of life (2003, regisseur: Noboru Kaetsu) hier.